Human Woman

Human Woman van Isabel Schröder (recensie van Chiara Robbiano, gezien op 10 februari 2007, Melkweg, Amsterdam)

Isabel Schröder had in haar vorige korte stukken zoals Het vergeten lichaam en Crescendo al de zeldzame kracht getoond om, d.m.v. bijzondere beelden, begrippen te branden in de geest van de kijker. Nooit meer na het bijwonen van Crescendo zult je aan puberteit kunnen denken zonder de beelden van de haperende film van het galopperende paard dat, na eindeloze loops, niet voorbij zijn startpositie kan komen.

Met Human Woman wordt de kracht van haar begrippenscheppende beelden gecombineerd met sterke teksten die het komische en kwellende vraagstuk van het vrouw-zijn vanuit een uiterst origineel perspectief benaderen.

Terwijl het met een feest van beelden, voorwerpen, filmpjes, tweede huiden en groenten wordt het verhaal verteld van een jongen die een ombouw operatie wil ondergaan, gaat het stuk om zijn ex-vriendin.

In haar onmogelijkheid om de aangekondigde transformatie te verwerken zitten elementen van een diepe jaloezie voor zijn ongecompliceerd vrouw-zijn. Terwijl hij zich bewondert in zijn nieuwe jurk en zijn haar mooi aan het rangschikken is, vecht zij tegelijkertijd op toneel met een stapel kleren die haar zouden moeten helpen om haar vrouwelijkheid te tonen. Het eindeloos aan en uittrekken van hippe jasjes en hoge hakken overgaat in de onvergetelijke scène waar zij in woede uitbarst tegen het jasje die eigenlijk zich een broek voelde en tegen de rode jurk die van binnen een tent is die graag in een camping had willen zitten, hadden de mensen in de textiel fabriek niet die onvergetelijke fout gemaakt.

Ze is er nog niet klaar voor – niet om de transformatie van haar ex te accepteren en niet om vrouw te zijn. Hoe druk je het nog sterker uit? Schröder gebruikt de grenzen van het kader van het toneel: de andere actoren zijn al klaar voor de volgende scène, de ombouwscène, de lichten gaan uit, ze roepen haar, maar zij heeft haar maillot nog maar half aan en roept: "ik ben nog niet klaar!" Geniaal. Zij heeft haar kleren niet gevonden, zij loopt achter, zij heeft haar eigen vrouwelijkheid nog niet gevonden maar ze moet haar volgende scène al spelen— en ze moet haar ex-vriend bijstaan die vrouw wil worden.
De ombouw/slagerscène is slim bedacht en fantastisch geacteerd. De uitleg van het hergebruik van de onderdelen van het mannelijk geslacht aan de hand van de groenten is absoluut nauwkeurig, hilarisch, en bied een ander ongewoon perspectief op het vrouw-zijn: die van het mannelijke chirurg die vrouwen maakt zoals hij denkt dat vrouwen moeten zijn, bijvoorbeeld door een makkelijker penetreerbaar kutje te maken door het vast te spelden aan de rug.

"Gender is performance" wordt van Judith Butler geciteerd. Zijn vrouwen klaar voor deze performance? Dit slimme, sterke, pijnlijke, grappige, cynische, wonderbaarlijke stuk reikt ongehoorde perspectieven over het vrouw zijn die een vrouw nooit zou kunnen gebruiken om haar vrouwenrol te spelen. Geniaal!

Met dank aan Jeroen en Magali voor de discussie na afloop!

Mooie foto's van de voorstelling van Human Woman en van Vals Vlees (samen te zien in de Melkweg) op http://www.xs4all.nl/~jjleijen/jeroen/21exposed/html/0607.html;
andere recensies op: http://moose.nl/inhoud/minirec/nieuw.php;
meer info over Isabel haar Theatergroep Aurora: http://www.theatergroepaurora.nl/